OPVOEDEN MET DON BOSCO ALS GIDS EN TOCHTGENOOT

De opvoedingsaanpak die Don Bosco met zijn medewerkers ontwikkelde, heeft een aantal specifieke kenmerken en accenten. Ze geven onze manier van werken met kinderen en jongeren vandaag een eigen kleur. 

EEN PEDAGOGIE VAN VERBONDENHEID

We geloven in de kracht die uitgaat van een ‘familiaal klimaat’. Daarom voeden we op in sterke verbondenheid met ouders en de ruimere opvoedende gemeenschap. Ouders zijn en blijven uiteindelijk de eerste opvoeders. We geven daarbij ook vertrouwen en ruimte aan de dynamiek die uitgaat van de “peergroep”. We richten ons daarbij steeds op de leefwereld en de omgeving van de jongere. Een wereldwijde verbondenheid met oog voor de meest kwetsbare, maken we ook zichtbaar in concrete beleidsopties.

EEN PEDAGOGIE VAN VERTROUWEN

Voor Don Bosco was vertrouwen geven een krachtig pedagogisch principe. We willen zo veel als mogelijk ondersteunend aanwezig zijn. Die manier van opvoedend aanwezig zijn, was de kern van Don Bosco’s preventief systeem. We waarderen de jongere zoals hij is en gaan telkens op zoek naar hun eigen sterktes. Door succeservaringen willen we hen laten groeien in weerbaarheid en zelfvertrouwen.

Net zoals Don Bosco onderscheiden we in onze assisterende aanpak twee belangrijke aspecten: hartelijkheid én redelijkheid. Daarom gaan we op een hartelijk-warme manier met kinderen en jongeren om, houden we voeling met hun leefwereld en luisteren we naar hun kijk op de dingen. Zo ontstaat een basisvertrouwen van waaruit je iets te zeggen hebt aan en betekenen kan voor jongeren. Tegelijk durven we ook grenzen trekken. We zijn ‘redelijk’ in wat we van jongeren verwachten. 

EEN PEDAGOGIE VAN GELOOF

Verbondenheid met mensen groeit vanuit een verbondenheid met God, zo eenvoudig was dat voor Don Bosco. Hij wilde voor jongeren iemand zijn die hen hoedde en begeleidde bij hun groei als mens. Vandaag is de gelovige dimensie in opvoeding niet vanzelfsprekend, wel uitdagend.  Gelovig opvoeden is geen pakket met pasklare antwoorden dat je op het bord van de jongere legt. Het zijn juist de vragen die in beweging zetten en groei mogelijk maken. In het samen op weg zijn met jongeren – en zeker onze monitoren – kiezen we bewust voor verdichtingsmomenten. Een avondwoordje op het einde van een speelpleindag zorgt bijvoorbeeld voor verbondenheid met elkaar en met God. Het maakt een ervaring mogelijk van een nabije God, die met mensen mee op weg gaat en bij hen blijft in moeilijke en mooie momenten.

EEN PEDAGOGIE VAN GROEI

Gras groeit niet door eraan te trekken maar door de wortels water te geven, warmte en beschutting te bieden ... Een veilige groeiruimte vraagt structuur en grenzen, maar laat ook ruimte voor uitdagingen en eigen invulling. We leren onze kinderen en jongeren omgaan met de vele invloeden die op hen afkomen. Hierbij hebben we oog voor hun totale ontwikkeling en bieden we hen de kans om deze op een persoonlijk manier te verkennen en te ontwikkelen. We zijn ons bewust van de kwetsbaarheid, maar ook van de vele mogelijkheden van jongeren en spelen daar gepast op in. We bieden jongeren concrete kansen om zichzelf te ontplooien, engagementen op te nemen en verantwoordelijkheden te dragen.     

EEN PEDAGOGIE VAN VREUGDE EN SPEL

Ruimte voor spel en een speelse aanpak hebben als vanzelfsprekend een bevoorrechte plaats op ons speelplein. Er zitten krachtige groei- en leerkansen in. Spel hoort niet alleen thuis in uitdrukkelijke spelmomenten maar nemen we mee in het hele speelpleingebeuren. We beperken ons rol als animator, hoofdanimator of pleinleider niet tot toezicht houden of observeren vanaf de zijlijn. We willen zo veel als mogelijk actief betrokken zijn en nemen zo veel mogelijk deel aan de activiteiten. We proberen speelse elementen in onze aanpak te integreren en met humor situaties te hanteren. Dat bevordert een hartelijke sfeer en werkt vaak ontladend. Spel brengt levensvreugde tot uitdrukking. Voor Don Bosco was dat een graadmeter van het pedagogische klimaat. Vreugde gaat over meer dan altijd alles leuk vinden of leuk maken maar heeft een diepere grondtoon: Don Bosco beschouwde het als een godsgeschenk en een teken van Gods aanwezigheid.

EEN PEDAGOGIE VAN HOOP

Stap voor stap worden jongeren volwassen, met vallen en opstaan. Soms kunnen jongeren slechts enkele kleine stapjes zetten of moeten we toezien hoe ze afdwalen of zich vast rijden. Opvoeden is  geduldig en vasthoudend jongeren nabij blijven, de weg van de geleidelijkheid bewandelen. Dit perspectief van hoop geven we zo mee bij de uitbouw van hun eigen leven. Jongeren hebben recht op een gezond basisvertrouwen in hun bestaan, op het gevoel van ‘gedragen’ te worden, over alle grenzen heen.